Cathy Galle is journalist. 

Een pandemie is wel degelijk een goeie reden om buitengewone maatregelen te nemen, zoals een avondklok. Dat oordeelde een Nederlandse rechtbank in hoger beroep. En belangrijker nog: de rechtbank oordeelde dat de avondklok proportioneel en gerechtvaardigd is in een crisis als de huidige. Het is een goeie zaak dat een officiële instantie in volle crisis in staat is het bredere plaatje te blijven zien en nog eens duidelijk zegt waar het op staat. 

Dat was ook exact wat onze premier Alexander De Croo (Open Vld), weliswaar met zichtbare tegenzin, deed: dat bredere plaatje zien en zeggen waar het op staat. Er is, hoe graag we dat ook zouden willen, eenvoudigweg geen ruimte om te versoepelen. Geen enkele. Punt. En dus wordt er niet versoepeld. Niets. We moeten met z’n allen nog een week afwachten om te zien wat ‘de curves’ gaan doen. Blijven ze angstwekkend stijgen of is wat we de voorbije dagen zagen maar een tijdelijke opflakkering? Dat is nu de hamvraag. Alle maatregelen blijven dus wat ze zijn. Ook de avondklok, die sommigen ook hier liever afgeschaft zouden zien. Maar of we het nu leuk vinden of niet, we moeten er alles aan doen om te voorkomen dat mensen besmet raken en ziek worden.

En wie daar niet van overtuigd is of nood heeft aan een reminder, moet maar eens praten met ex-besmetten. Mensen die zich maanden na hun coronabesmetting nog altijd aan het voortslepen zijn. Patiënten die vaak niet eens zwaar ziek waren destijds. De echte problemen begonnen soms pas achteraf. Ze voelen zich ‘alsof ze door een vrachtwagen zijn overreden’. Hoewel niemand zoiets in realiteit kan meemaken en het ook navertellen, kunnen we er ons wel iets bij voorstellen. Het gevoel van diepe uitputting, gekraakt zijn, tot niets meer in staat.

En we spreken hier niet over de gekende risicogroepen. Uit onderzoek blijkt dat er meer jongeren zijn die blijvende klachten rapporteren dan ouderen. We spreken over twintigers en dertigers. Vrouwen en mannen die in de fleur van hun leven zitten, maar die geen nagel meer in de muur weten geklopt.

Over de langetermijngevolgen van een covidbesmetting is nog heel veel niet geweten. Over hoeveel mensen het gaat bijvoorbeeld, en of die symptomen ooit nog gaan verdwijnen. Een jaar na het begin van de pandemie begint het velen te dagen dat de huidige gezondheidscrisis, alsof die met de vele doden nog niet erg genoeg was, ook nadien nog een ernstig staartje zal hebben. We dreigen aan te kijken tegen een nieuwe grote groep chronisch zieken, die behandeling en ondersteuning nodig zullen hebben.

Denk dus aan die mensen als u het tijdens die laatste loodjes de komende tijd moeilijk krijgt en het allemaal zo beu bent. Voor ons, de gelukkigen, is het nog even op de tanden bijten voor ons leven weer stilletjes aan normaal kan worden. Zij moeten leven met het besef dat het mogelijk nooit meer normaal wordt.