Op sommige momenten smeekt ze haar lieve begripvolle juf om binnen te mogen slapen. Ze voert een gevecht met zichzelf. Welke zesdeklasser wil er nu slapen tijdens de speeltijd.

Eind oktober voelt ze zich niet zo lekker, de dag ervoor nog naar de muziekles geweest, maar die avond wat broeierig, geen echte koorts. Er komen wat vermoeidheidssymptomen bij. Niks ernstigs, maar toch zijn we alert. We houden haar een dagje thuis preventief want je weet maar nooit.

De volgende dag lijkt ze alweer een beetje beter maar intussen is ook een juf op de school, weliswaar van een andere klas, ziek. Ik bel de dokter, die twijfelt. Pas als ik uitleg dat er een juf ook ziek is, alles wijst op een positieve test wat nadien ook zo blijkt, ikzelf ook in de school werk en het dus écht belangrijk is om zeker te zijn, geeft ze aan toch maar te testen. De tweede dokter die ik aan de lijn krijg , vindt het opnieuw een twijfelgeval. Ik doe opnieuw mijn uitleg over de hele context, het belang van zeker te zijn in deze situatie. Eindelijk kan ze met zekerheid getest worden. En dat blijkt positief. Intussen is ze al niet meer echt ziek, een beetje snotterig wel en vooral heel heel erg moe. Maar ze schrikt zich rot dat ze positief testte, gelukkig gaat de angst snel weer liggen.

De dag nadien merk ik zelf ook dat mijn kriebeltje in de keel toch vergezeld wordt van wat bizarre steken op borst en rug. Dit keer moet ik geen strijd aangaan en word ook ik meteen getest, jawel positief. Zelf word ik zieker en zieker, de dochter ligt er die week lamlendig bij, een beetje snotterig, geen koorts, maar zo bleek en extreem moe heb ik haar nog nooit gezien.

Niks lijkt er tegen opgewassen, rusten rusten rusten. En dat is bijzonder frustrerend voor een elfjarige.

Dit gebeurde eind oktober, een week voor de herfstvakantie. Na de vakantie is er nog een week verlenging voor het onderwijs. Inmiddels 3 weken na onze test, dat lijkt een perfecte timing. We krabbelen beiden weer recht en doen voorzichtig wat wandelingetjes in de buitenlucht. We nemen de draad weer op.

In de muziekles blijkt al meteen dat een blaasinstrument bespelen na covid bijzonder heftig is. Er komt amper nog klank uit, ze wordt duizelig. We hernemen ook de school. Zelf moet ik al snel forfait geven, veel te hoog gemikt. Dochterlief blijft dapper standhouden, maar wordt met de dag bleker en bleker.

Op sommige momenten smeekt ze haar lieve begripvolle juf om binnen te mogen slapen. Ze voert een gevecht met zichzelf. Welke zesdeklasser wil er nu slapen tijdens de speeltijd.

Zo blijft het voortgaan, constant over de grens van vermoeidheid heen, maar zo graag willen leven zoals het was.

Als er in de media alweer klinkt dat kinderen geen risico vormen, niet ziek worden, kan ze niet anders dan gefrustreerd huilen. “Ze moesten eens weten! Ik wil mijn leven terug!”, roept ze naar de experts op tv.

Twee maanden later is het wel goed geweest, we gaan verder met haar, richting UZA. Eén van de eerste vragen die de arts stelt is ‘of ze een strever is’. Die vraag doet me pijn. Ook al kan ik begrijpen dat kinderen die de lat hoog leggen, moeilijk kunnen lossen soms ook fysiek dieper zakken. Het lijkt me nu niet relevant en bevestigt waar ik bang voor was: het allemaal afdoen als psychosomatisch. Zoals zovelen die langdurig lijden na covid.

Ze moet nu echt verplicht die middagdutjes doen, schermtijd beperken, prikkels wegnemen. Het klinkt ok, maar in de praktijk best heftig voor een 11-jarige meid. Ook bloed, hart, longen worden voor de zekerheid gecheckt. Daar komt niks alarmerends uit, gelukkig maar, maar ook niet ongewoon bij covid patiënten. Voor de zekerheid starten we wel kine op voor ademhaling. Het lijkt erop dat ze chronisch hyperventileert. De kinesiste bevestigt en zag het vaker: hyperventilatie uitgelokt door vermoeidheid, elke cel van ons lijf is ernstig vermoeid. Daarom is ook het instrument spelen zo moeilijk. Bizar en confronterend ook, voor iemand die al jaren een perfecte buikademhaling kan toepassen.

We zijn nu 4 maand verder. Er zijn af en toe dagen dat ze iets minder bleek is en wat levenslustiger is. Maar dan mag ze eens een nachtje gaan logeren bij een vriendinnetje, wordt er voor een keertje net iets minder geslapen en komt de man met de hamer onverbiddelijk en keihard.

We proberen het thema niet teveel aan bod te laten komen in het dagelijks leven, niet evident als ook mama nog steeds niet voldoende hersteld is om het werk weer op te pakken. Covid mag niet ons hele leven gaan overheersen. Maar een lijf liegt niet, ook bij een kind van 11.

Ik werd gevraagd om met een journalist te praten, en zegde toe want het mag verdorie wel eens wat meer in de media komen. Bangmakerij is niet gezond, maar de realiteit is er nu eenmaal. Naast mijn dochter zag ik beroepshalve nog 2 andere kinderen die langdurig extreem vermoeid bleven. Haar verhaal mag klinken in de media, maar we willen haar als ouder vooral beschermen. Nog meer aandacht op haar ziek zijn lijkt ons absoluut ongezond. Dus wilden we anonimiteit. Blijkbaar is dat dan niet spectaculair genoeg in de journalistiek. Erg jammer dat dit voor een kind niet opweegt, maar haar welzijn en herstel primeert voor ons.