Ze zijn er niet meer (zeggen de dokters).
“Alles ok met uw longen en hart mevrouw”.

Ik sta ermee op en ik ga ermee slapen.

Het zit in elke vezel van mijn lijf
hoewel de dokters beweren dat het weg is.

Ik geloof ze niet. Mag dat?

Ik heb de indruk dat het virus zich soms schuil houdt in mijn lichaam. Dan voel ik me goed en denk ik: Yes! Ik ben beter! Maar op bepaalde dagen steekt het weer de kop op om me het leven zuur te maken.

Symptomen zijn als de golven van de zee.
Ze komen, en gaan weer weg.
Ze komen, en gaan weer weg.
Ze komen, en gaan weer weg.
Om moedeloos van te worden.

De lijst is lang.

Een blaffende, droge hoest
Verschrikkelijle hoofdpijn
Kortademigheid
Druk op de borstkas
Slapeloze nachten
Rare dromen
Hallucinaties
Hartkloppingen
Keelpijn
Nekpijn
Spierpijn
Gewrichtspijn
Diarree
Prikkende ogen
Koorts
Vermoeidheid
Pijnlijke ribben
Flauwte
Verlaagde concentratie
Brandende luchtpijp
Pijnlijke longen
Geen eetlust

Wat komt er nog?

Ik zit aan dag 216.
216 dagen geleden zat dat rotvirus al in mijn longen.

Ik heb dat gevoeld, toen ze daar een feestje begonnen te bouwen! Krabbende vreemde gewaarwordingen in mijn rug en ze feestten vrolijk verder. Tot ik uitgeput enkele dagen later opgenomen werd.

Maar helaas is er geen echte medicatie om die feestvierders te verdrijven. Dat moet je lichaam zelf doen. En dat blijkt, tegen alle berichtgevingen van de WHO in, geen makkelijke klus.

Ze zijn er niet meer (zeggen de dokters).
“Alles ok met uw longen en hart mevrouw”.
De klachten die u heeft zijn post- virale klachten. “

Wel, POST of niet, ze mogen hun biezen pakken, die feestvierders in mijn lijf! Ik ben ze beu!

Geef ze een Corona-gasboete en stuur ze naar huis!